Met geen mogelijkheid wou de koe de sloot uitkomen. Hij leek uitgeput. Wat is het adres, vroeg 112. Ik kreeg het niet uitgelegd. Ook al was het maar net buiten de stad, het weilandje waar ik mijn hond uitliet leek niet te bestaan op hun kaart. Mijn zoon bracht nog een touw, maar voor een Amsterdamse is lassowerpen toch te hoog gegrepen. Ik liep naar huis, modder tot aan m’n oksels. Arme koe. Voor het echte levensreddende werk moet je bij Sanquin zijn. Althans, dat zei de personeelsadvertentie: “Gezocht: changemanager die levens wil redden.” Bij levens redden denk ik aan analisten die tijdens hun nachtdienst passend bloed moeten vinden voor een patiënt met zeldzame bloedgroepen. Of die patiënt en orgaan weten te matchen. De Sanquin-auto die met zwaailicht uitrukt. Maar wat is een changemanager? Het bleek om een ICTfunctie te gaan. Zeker niet onbelangrijk. Voor de patiënt en voor de donor, daar doen we het uiteindelijk voor. Allemaal dragen we ons steentje, of wellicht ons zandkorreltje bij. En ook dat korreltje voelt goed. Ik hoop dat de changemanager inmiddels zijn draai heeft gevonden en zijn verwachtingen over levens redden wat heeft bijgesteld. Hij kan altijd nog bij de bedrijfshulpverlening. Met de koe is het overigens goed gekomen. De dag erna stond tussen de bonte koeien één zwartbemodderd exemplaar in de wei, alsof er niks was gebeurd.
eerder verschenen in Sanquintra, personeelsblad van Sanquin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten