Liefde en stront

Tot voor kort dacht ik bij het woord speurhond  aan een obscuur vliegveld waar ik ooit mijn tube tandpasta moest leegknijpen onder dreiging van een angstaanjagende herdershond. Uiteraard onschuldig stond het zweet me toch in de handen. Van een heel andere orde is Cliff, de schattige beagle, in dienst van de VU. Cliff is geen drugshond, hij is opgeleid om clostridium te ruiken. Clostridium is een akelige ziekenhuisbacterie die ernstige diarree veroorzaakt. Zelf meegemaakt hoe mijn bejaarde vader zieker het ziekenhuis uitkwam dan hij erin ging. Dankjewel ziekenhuis. Heel belangrijk dus om deze bacterie op te sporen en de patiënt te behandelen.

Ik weet niet hoe dat opsporen tot voor kort gebeurde, maar ik maak van dichtbij mee hoe op mijn werk geavanceerde hightech tests ontwikkeld worden om allerlei nare ziektes, waaronder recent de Q-koorts, te kunnen aantonen. De VU heeft dus een heel andere insteek: Cliff. Op het journaal zag ik hoe Cliff tussen de bedden scharrelde. Op een gegeven moment had ie beet: Yes! Clostridium! Druk kwispelend rende hij op de patiënt af, klaar om op het bed te springen en een flinke knuffel uit te delen. Het is dat ie aan de lijn zat…Ook bij Pauw en Witteman demonstreerde Cliff zijn kunsten. Na twee jaar snuffelen is de balans opgemaakt: Cliff bleek een groot succes, zijn prestaties mondden uit in een klinkende publicatie en een vaste aanstelling voor deze vrolijke vriend.

Het zou zomaar kunnen dat Cliff een heel andere manier van werken inluidt. Weg met het nieuwe werken. Leiding geven op basis van gelijkheid en vertouwen? Niks ervan. Voortaan geven we uitsluitend commando’s en beloningen. En daar komt dan iets heel waardevols voor terug: Heel veel liefde. En bakken vol met stront!

foto: nu.nl