Elke paar dagen verkaste ik weer. Uren in de bus, een nieuwe bestemming, een
nieuwe dorm room. Op een keer kwam ik bij een hostel midden in
het oerwoud. D e slaapzaal met 16 stapelbedden was gemaakt van stevig tentdoek.
Buiten scharrelde een of ander buideldier , knorrend op zoek naar iets lekkers. Ik deed mijn
oordopjes in, oogmasker voor en sliep. Mijn enige houvast tijdens die lange
reis was mijn rugzak. Cassettebandjes,
zakmes, kompas, Lonely Planet, alles had zijn eigen plekje. Een rolkoffer is nog steeds niet aan mij
besteed. Maar daar loop ik dan met mijn
Sanquin-trolley , wat verloren door de
nieuwe AGW-zaal. Via mijn boekenplank,
waar meer dan 25 jaar Sanquin is teruggebracht tot een meter, plof ik ergens
neer en installeer de hele
computer-mikmak. Binnenin me blijkt een
gewoontedier gegroeid. Dat gewend is aan
een vaste plek met vertrouwde collega’s om zich heen. Ze zijn er nog wel maar
waar? De drempel om te praten is hoog, de privacy nul en de akoestiek die van
een amfitheater. Zie ik al een
verstoorde blik? Wie praat daar zo hard? Waar zit ik zelf ook al weer? Inmiddels
heb ik mijn trolley weggedaan, nadat hij in een overenthousiaste bui over mijn voet
reed. Met een bloedende teen, tranen in mijn ogen en stoom uit mijn oren bracht
ik hem naar het magazijn, aan de andere kant van het terrein. Onderweg werd ik
zeker drie keer aangesproken: fijne vakantie! juni 2014 Sanquintra, personeelsblad van Sanquin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten