vlnr: blogger, Paul Parren, Cees van Kooten, Just Brakenhoff en Angela Kamp
Het pensioen-afscheid van de prominente Sanquiner, in een
auditorium stampvol met oud-collega’s, was een ode aan de jaren tachtig. Gememoreerd
werd de tijd waarin markante mensen de kans grepen om buiten de gebaande paden
te treden. Waarin het beroep manager nog niet bestond, en degene met de meeste
kennis vanzelf de baas was. Kennis stond centraal, daar scoorden we mee. Veel
promovendi van toen zaten nu als hoogleraar in de zaal. Allemaal goed terecht
gekomen. Er hing een gevoel van weemoed, van heimwee naar de tijd dat we
allemaal jong waren. “Jij bent ook niks veranderd” zeiden we in volle
overtuiging tegen elkaar, terwijl we foto’s van onze bijna volwassen kinderen te
voorschijn haalden. Bij het feest na afloop pakten we de draad weer op, alsof
die jaren niet voorbij waren gegaan. En we showden onze maatjes van vroeger het
nieuwe gebouw. We liepen over ons gloednieuw-verbouwde lab en zigzagden door de
kantoortuin. Totaal onherkenbaar. Alles geordend, nieuw en netjes. Alles is
anders dan toen. Voor alles een formulier, een regeltje, een manager, een
directeur. De wereld om ons heen is veranderd. En om mee te blijven doen is
Sanquin veranderd. Da’s logisch. En daar heeft Ruud Smeenk een belangrijke rol
in gespeeld. De onderzoeker met talent voor ICT, die onze diagnostiek klaar
heeft gestoomd voor een volgende fase. Eerder verschenen in Sanquintra, personeelsblad van Sanquin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten