Heel soms zie ik op een schemerige zomeravond vleermuizen
door mijn straat vliegen. Ik waan me op een Franse camping, waar je ’s avonds
de beestjes insecten uit de lucht ziet happen.
Niet alle vleermuissoorten zijn zo onschuldig. De Zuid-Amerikaanse vampier
voedt zich met bloed van grote zoogdieren zoals koeien. Elke avond pakt ie
hetzelfde slachtoffer. De vleermuis spuit bij zijn beet wat antistollingsmiddel
mee. De koe krijgt bloedarmoede en sterft een langzame dood. Onderling zijn vampiers
heel sociaal. De vrouwtjes leven in groepen bij elkaar. Als een vampier haar
prooi heeft misgelopen deelt moeder of zus een beetje van haar maal. Ook
hongerige vriendinnen krijgen gerust een portie opgebraakt bloed voorgeschoteld.
Ergens doet dit verhaal me denken aan dat van onze pelikaan. Volgens de legende
zou moeder pelikaan zichzelf in de borst pikken en haar kind met haar eigen
bloed voeden. Helaas, het is niet waar: het kuiken eet gewoon een snaveltje mee
van de vissoep die moeder vanuit haar maag opboert. Toch vind ik de legende van
de pelikaan wel wat aangenamer dan het verhaal van de vampier, ik ben blij dat
het die mooie vogel is die ons logo siert. Overigens is de rol van de mannetjes
in beide verhalen ondergeschikt. Gelukkig geldt dat niet voor onze bloeddonors.
Bijna net zo veel mannen als vrouwen geven bloed.Eerder verschenen in Sanquintra, personeelsblad van Sanquin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten