Het toppunt van natuurbeleving

Een aantal weekenden in het voorjaar is het raak: het is weer tijd voor het nieuwe tuinieren. De onder architectuur vormgegeven tuin aan de overkant van de sloot staat in het teken van de grote schoonmaak. Dat betekent urenlange herrie van hogedrukspuiten,  bladblazers en-stofzuigers.  De moderne, geheel bestrate tuin vergt een hoop werk. Daar zijn ze toch mooi ingetrapt, toen de flitsende folder van de makelaar een onderhoudsvrije tuin beloofde.

Je ziet dat soort tuinen steeds meer. Bomen worden gekapt, struiken verwijderd en de haag wordt vervangen door een schutting. Voor de kinderen komt een stukje kunstgras. Tegen de zon een grote parasol om onder weg te smelten, liggend op de wicker loungebank.

"Alles groeit door elkaar, is dat wel de bedoeling?"

Een beetje natuur is leuk maar het moet niet te gek worden. Vogels zijn mooi om naar te kijken, je wilt er niet door gewekt worden. Planten zijn alleen leuk in grote potten, zodat je niet hoeft te bukken, en vooral geen vieze handen krijgt.

Natuur is vies en bewerkelijk.

Mijn zoon vertelde dat zijn vrienden niet begrijpen dat “dit de bedoeling is”, en hij wees naar onze weelderige tuin, waar planten door elkaar heen groeien en half over het pad hangen.  Bijen en hommels zoemen gevaarlijk dicht langs de antieke gietijzeren stoelen, waar de verf  vanaf is gebladderd.  Er ligt vogelpoep op het bankje onder de treurwilg.  Mooi onkruid mag blijven, alle hoekjes en gaatjes zijn opgevuld.

Voor mij geen aangeharkte aarde.

De nieuwste rage: een natuurposter in de tuin                         

Nu is er weer een nieuwe tuinrage. En dan bedoel ik niet die Boeddhabeelden die je vanuit alle tuinen aanstaren. Het is de natuurposter. Een canvas met de afbeelding van een natuurlandschap. Om op te hangen aan je schutting. Het toppunt van natuurbeleving.