Eendenborst, parelhoen, of kalkoenfilet in truffelsaus. Met
toenemende walging begeef ik me door Albert Heijn Molenwijk. Met slagroom gevulde pure-chocoladetruffels,
extra large. Extra lekker als dessert.
Ondertussen slalom ik langs de immer in de weg-staande bonusbakken –het zijn er
extra veel zo voor de kerst. Ik voel me een slaaf van Albert Heijn. De
bonusaanbiedingen bepalen wat er op mijn bord komt, en net als half Nederland maak
ik elk jaar een kerstmenu uit de Allerhande. Dat hoeft niet uit de nieuwste te
zijn, ik zoek thuis gewoon op de
website. Dan kan je bij uitgebreid zoeken kiezen voor snel. Dat vertel ik mijn gasten natuurlijk niet. Een
keukenprinses zal ik wel nooit worden.
 |
| Oma's (1905-1996) pannetje |
Vandaag ga ik het anders doen. Back to basics. Gekookte
aardappelen, speklapje, sla. Niks geen poespas. Er zal dan wel iemand gaan
mopperen, maar wanneer niet. Mijn volle
kar leeg ik van zwaar naar licht op de lopende band, terwijl de man achter me
al lang voor ik uitgeladen ben dreigend met het volgende-klant-balkje loopt te
zwaaien. Buiten vul ik mijn fietstassen
en drie tassen hang ik aan mijn stuur. Alleen nog even de kar terugzetten.
 |
| Daar past mijn kar niet meer bij! |
Ik kan kiezen tussen twee rijen. De eerste bevat slechts een
karretje. Omdat deze geen ketting heeft kan je je karretje er niet aan vast
maken en je centje terugkrijgen. Rij twee is lang, zo lang dat het doodloopt in
het perkje. Toevallig passerende stadswachten, die op mijn gevloek afkwamen,
wrikken de rij naar opzij, tillen mijn kar eroverheen en haken hem aan. Dankbaar slinger ik weg op mijn zwaarbeladen fiets, de
donkere avond in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten