Haantjes van nu

Je pipetteert een luchtbel! De promovendus stond in mijn nek te hijgen. Ik was jong en nog maar net van school, maar nee, ik had ik geen luchtbel te pakken. Het ambitieniveau op de afdeling was hoog, het haantjesgehalte ook. Het afdelingshoofd maakte als een kleine dictator de dienst uit. De groep is lang geleden verhuisd naar een ander instituut, maar ik heb dat niet afgewacht. Zodra er op een andere afdeling een vacature kwam was ik weg. Ik kwam daar in een warm bad. Ik trof een groep intrinsiek-gemotiveerde creatievelingen met een passie voor wetenschap. Mijn leidinggevende gaf me alle kans om mee te denken, hij gaf de voorzet en ik dacht dat het briljante idee uit mezelf kwam. De baas van mijn eerste afdeling is al lang met pensioen, het schijnt dat ie in de loop der jaren een stuk milder is geworden. Toch werkt er van de analisten uit mijn begintijd nog maar één bij die zelfde club, de rest raakt zelfs geen pipet meer aan. Bij mijn nieuwe afdeling beviel het zo goed dat ik ben blijven plakken, en met mij nog een groep van het eerste uur. Inmiddels is er wel het een en ander veranderd en is er een nieuwe generatie aan het roer. In dit nummer een artikel over Sanquins leiderschapsprogramma. Voor de haantjes van nu, maar ook voor die bescheiden, aardige leidinggevenden die hun managementskills willen verbeteren. 

Eerder verschenen in Sanquintra, personeelsblad van Sanquin